VAZGEÇEBİLMEYİ BİLMEK…!
Vazgeçmek, özgür olmak ve daha basit yolunu bularak yaşamak demektir aslında. Kolay birşey olmadığı muhakkak ancak vazgeçemediğimiz, bizi esir alan o bırakamama/ayrılamama durumu yerini derin bir doymuşluğa bıraktığı zaman kuşlar gibi özgür olduğumuzu hissediyoruz… Sonra uçup gidiyoruz yepyeni enfes yerlere…
Yaşamımızda değiştirebileceğimiz birçok şey olduğunun farkına varırız; daha iyi, gereksiz şeylerden daha fazla arınmış bir yaşama kavuşmak için üzerimizden atacağımız daha birçok şey olduğunun farkına varırız. Sonuçta vazgeçmek, hoş olan her şeye ‘hayır’ demek, kendimizi çilekli dondurmadan ya da dağda yaptığımız yürüyüşten sonra güzel bir yemek ziyafeti çekmekten yoksun kılmak anlamına gelmez. Vazgeçmek, yaşamımızdaki bazı öğeler hakkında kendimize ‘yapmak beni mutlu kılacak mı’ diye sormaktır. Özgün bir mutluluk, yaşamın hayhuyları arasında sürüp gidebilmelidir. Bir şeyi arzu etmeyi kendimize yasaklayacağımıza, daha fazla arzu edilir olanı bulup kucaklamalıyız.
Vazgeçmek, alışkanlık sonucu zevk olarak kabul etttiğimiz şeyleri inceleme, onların bize gerçekten huzur verip vermediğini doğrulama cüretine ve akıllığına sahip olmaktır. Vazgeçen kişi, iyi olan her şeyi kötü kabul eden bir mazoşist değildir.
Evet vazgeçmek daha ilk duyulduğu anda kulağa hoş gelmeyen kelimelerdendir ve içinde önyargı besler. Tibet’li bir bilge vazgeçmeyi şuna benzetir “Birisine vazgeçmekten söz etmek, bir domuzun burnuna sopayı indirmekten farksızdır. Bundan hiç hoşlanmaz!” Çünkü, vazgeçmek günlük yaşamın küçük zevklerinden yoksun olmanın, şunu yada bunu yapmamanın, oraya veya şuraya gitmemenin diğer adıdır. Kısaca, zevk alma özgürlüğünü kısıtlayan bir dizi buyruk ve yasaklamadır. Çoğumuz için birşeylerden vazgeçmek bu anlama geldiği için hayatımızda kullanmadığımız eşyalardan hatta bazen hiç bir faydamıza olmayan insanlardan bile vazgeçemiyoruz ya! Vazgeçip yeniye yer açmak yerine o şey’leri dolaplarda, kalbimizde, çekmecelerde, aklımızın bir köşesinde, tavan arasında saklıyoruz!
“Hayatta en güzel şey en yakınındadır: Burun deliklerindeki nefes, gözlerine vuran ışık, ayak ucundaki çiçekler, ellerindeki vazife ve hemen önündeki doğru yol… Bu yüzden, yıldızları kapmaya uğraşma! Onun yerine hayatını basitleştir, halkın yararına olan işlerde çalış, günlük işler ve günlük ekmek parası hayattaki en tatlı şeylerdir.”
Hayatımız sonu gelmez bir sürü etkinlikle dolu. Çalışmak başta geliyor elbette. Çalıştıkça para kazanırız. Kazandığımız paranın miktarı arttıkça, bizimde hayatımızda vazgeçilmezlerin oranı artmaya başlar!
Yenilemenin, almanın, değiştirmenin, gelmenin, gitmenin hesaplarını yapar dururuz! Belirli bir kazanç düzeyine geldiğimizde, sahip olduğumuz şeyleri durmaksızın çoğaltmamız gerektiğine inanırız sanki. Dinlenme fırsatı bulup kendimize vakit ayırdığımızda n’apıyoruz peki? Dinleniyor muyuz gerçekten yoksa avizeleri değiştirmekle, beyaz pencere panjurlarını bu sene moda diye kahverengiye çevirmekle mi uğraşıyoruz ya da paramızın son kuruşuna kadar alışveriş yapmanın telaşında mıyız? Ya da hazır dinlenmek için oturmuşken, hiç gerekmediği halde 2 yıl oldu yeter düşüncesiyle arabamızı neyle değiştirsek iyi olur diye web sitelerini, dergileri mi karıştırıyoruz? Daha çok eşyaya, daha çok giysiye, zevkle döşenmiş bir eve, daha incelikle düzenlenmiş bir mutfağa sahip olmak bize zevk verir elbette, ama ne pahasına hiç düşünüyor muyuz? Zamanımızı, enerjimizi yitirmek, dikkatimizi dağıtmak pahasına olmasın sakın?
Morötesi sözcüklerle gidelim, yalanların ürkünç gece kuşlarının uğramadığı orman yalınlığına, art arda örülmüş duvarların ötesine geçelim, okşayan yalımına otların, karanlık sokakların kıvılcımına içimize gidelim ateşin ve külün barıştığı toprağa. Biz oraya gidelim, elma kokularına yitirilmiş ne varsa çağırsın aşk adımızı güzelliğe sora sora gidelim!
Hasan ŞİRİN
medya@sirinmedya.com.tr
